به سیاه چال زندان چه خوش است شور و حالم           که گذشته با تو یا رب شب و روز و ماه و سالم

چه غم ار فراق یاران کُشدم به روزگاران           که محیط حبس دشمن شده محفل وصالم

من و گـریـۀ شـبـانه به تـنـم بود نـشـانـه           که عدو به تـازیـانه زده در سیـاه چـالـم

ز سما گذشته آهم به زمین چکیده اشکم           ز نفـس فتاده قـلبم به قـفـس شکـسته بالم

گـل بـاغ آشـنـایـی پـسـرم رضـا کجـایی           ز چه در بـرم نیایی شده وقـت ارتحـالـم

زده‌ام در این قفس پر که یکی به من زند سر           همه غـافـلـنـد از من تو بیا بـپـرس حالم

سرو جان به کف نهادم به عدو شکست دادم           شد از آن بدست و گردن غل آهنین مدالم

وطـنـم بود مـدیـنـه غـم غـربـتم به سیـنه           ز کـدام غصّه گـویـم به کدام غـم بـنـالـم

به سرشک چشم زهرا به شرار قلب حیدر           به رسول و اهلبیتش به خدای ذوالجلالم

که اگر هـراز نوبت بِکُشند و زنده گردم           چو به راه دوست باشد نرسد به دل ملالم

هله ای امام هفتم نگهی به اشک «میثم»           که به موج غم توسّل به محمّد است و آلم